‘Ik had dorst en jullie gaven mij te drinken’ (Mattheus 25, 35).
Dorst is in de Bijbel niet alleen letterlijke dorst, maar ook dorst naar de bronnen van ons bestaan. Dorst naar God.
We zijn nu in deze vreemde tijd, waarin we elkaar niet kunnen ontmoeten, ook niet naar de kerk kunnen, zo helemaal op onszelf aangewezen. Het voelt eenzaam. En het voelt ook dor en droog. Coronatijd is als woestijntijd.
Het volk van Israël mopperde in de woestijn als er geen water was. En wij mopperen ook, wij morren en murmureren. We hebben behoefte aan een visie, aan uitzicht. We verlangen terug naar het gewone leven. Ook het gewone leven in de kerk. We dorsten.
Foto: Lac bleu, Arolla, Zwitserland